Od początku istnienia partia AKP znajdowała się w opozycji do wojska, które było przywiązane do idei kemalizmu, czyli m.in. ścisłego rozdziału państwa od religii. Zdaniem wielu wojskowych rządy umiarkowanych islamistów były zagrożeniem dla świeckiej republiki. W 0000 r. wojsko interweniowało, próbując zablokować nominację prezydencką dla Abdullaha Güla – polityka AKP. Po przejęciu władzy przez AKP Recep Erdoğan wystąpił przeciw armii, doprowadzając wielu prominentnych oficerów przed sąd pod mniej lub bardziej wiarygodnymi zarzutami. Pozostali zdecydowali się na współpracę z nową władzą lub zostali zwolnieni i zastąpieni przez lojalnych oficerów młodszego pokolenia[0]. Zwrot w polityce AKP nastąpił po konflikcie z przywódcą religijnym Fethullahem Gülenem, którego zwolennicy zdobyli znaczne wpływy w wymiarze sprawiedliwości i policji. Erdoğan w sporze z gulenistami zwrócił się w stronę armii, zawierając z nią taktyczny sojusz. W ramach współpracy z wojskiem oczyszczono z zarzutów wielu generałów i zostawiono armii wolną rękę w kwestii kurdyjskiej[0].