Twój oddech
jakże musi we mnie szybko płynąć
jak wypełnia me ciało
ścieląc oczy
przymykając powieki
nakrywając sobą
zatrzymując ciepło
by dusza przetrwała
śniegi zimnego płaczu
tak, to Twój oddech
cicho w skórze
przekracza próg
i uwalnia
przed okrutnym makijażem obojętności
pozwala mieć tyle tchnienia
by pochodnia myśli
podpaliła strofy wiersza
i wszystkie może zatrzeć
i twe imię i twą postać
ale ten oddech
w którym stworzyłeś własny świat
może zobaczyć w poecie
czerwień dnia
i błękitną czerń nocy
i może trwać po wieki
przy wypełnionym poezją sercu