Dotykam subtelnego owocu,
uprawiam wąską ścieżkę
w bezkresnym przeznaczeniu.
Z zamkniętymi powiekami widzę
miejsce, którego nikt nie może ujrzeć,
delikatna kraina przyzywa moje imię.

Wciąż nie pozwala w nocy zasnąć
starodawna przestrzeń ziół i polnych kwiatów,
zbóż złoty żagiel faluje na wietrze.
W morzu śpiewu świerszczów
wyłaniają się już mistyczne tajemnice
lecz moich stóp odciski zostają dziś na dalekiej plaży.

Przestrzeń, czas... i czerwona jarzębina
budują niezniszczalną siłę,
burzy się w moich żyłach krew czerwona,
cichy płacz,
który muszę opanować...
stanąć w ciszy
wśród lśniących świetlistych ścieżek,
by dotknąć mojej gwiazdy.